کاهش سکته های مرگبار با تولید نسل جدید داروهای ضد انعقاد

با تولید نسل جدید داروهای ضد انعقاد تعداد زیادی از بیمارانی که پیش از این درمان نمی‌شدند، درمان و پیشگیری کافی را در مقوله ضدانعقاد دریافت می‌کنند و ریسک مشکلاتی مثل سکته مغزی و ترومبوزهای ورید عمقی و آمبولی ریوی تا حد قابل توجهی کاهش می یابد.

به گزارش ایسنا، مشکلات فراوان درمان‌های سنتی و مرسوم ضدانعقاد، راه را برای گسترش هرچه سریع‌تر داروهای جدید باز کرده است. بسیاری از بیماران که پیش از این به دلیل محدودیت‌ داروهای تزریقی و خوراکی رایج، درمان کافی و مناسب دریافت نمی‌کردند اکنون می‌توانند به راحتی از خطرات و آسیب‌های جدی سکته‌های مغزی با منشأ آریتمی قلبی و لخته‌ در وریدهای عمقی یا شریان‌های ریوی در امان باشند.

در این میان، داروی ریواروکسابان با ویژگی‌های منحصر به فرد خود جایگاه ویژه‌ای در میان نسل جدید درمان‌های ضدانعقادی پیدا کرده است.

داروهای ضدانعقاد در درمان فیبریلاسیون دهلیزی کاربرد دارد. این عارضه عنوان شایع‌ترین آریتمی قلبی است که در صورت همراه شدن با عوامل خطر زمینه‌ساز دیگر مانند سایر مشکلات قلبی، فشار خون و سن بالا می‌تواند احتمال حمله‌های مغزی را تا چندین برابر افزایش دهد.

به دلیل ماهیت خاموش بیماری فیبریلاسیون دهلیزی، بسیاری از موارد آن به ویژه در انواع گذرا و بدون علامت آن تشخیص داده نمی‌شوند و زمانی که بیمار دچار استروک شود به صورت گذشته‌نگر و با بررسی قلبی این آریتمی شایع برای بیمار تشخیص داده می‌شود.

امروزه روش‌های نوینی برای تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی گذرا ابداع شده که تا حد زیادی وقوع حوادث مغزی در بیماران در معرض خطر را کاهش داده است. با این حال همچنان درصد قابل توجهی از بیماران دچار استروک بدون منشأ مشخص (استروک کریپتوژنیک) در بررسی دقیق‌تر و پیشرفته‌تر منشأ قلبی را دلیل اصلی حمله مغزی خود خواهند دید.

نکته قابل تامل این که بسیاری از مبتلایان به فیبریلاسیون دهلیزی نیز که بیماری آنها تشخیص داده شده درمان کافی ضدانعقاد برای پیشگیری از استروک دریافت نمی‌کنند که از مهمترین علل آن محدودیت‌های وارفارین به عنوان داروی سنتی ضدانعقاد است.

براساس مطالعات صورت گرفته در موضوع عدم درمان با داروهای ضدانعقاد، این میزان در مورد وارفارین حدود نیمی از بیماران را شامل می‌شود و بدان معنا است که نیمی از بیمارانی که در معرض خطر سکته‌های مغزی ناشی از مشکلات قلبی هستند درمان کافی برای پیشگیری از این بیماری ناتوان‌کننده دریافت نمی‌کنند.

مصرف وارفارین علاوه بر نگرانی‌ها و محدودیت‌هایی که در مصرف غذا و سایر داروهای بیمار ایجاد می‌کند نیاز به پایش مداوم تست‌های انعقادی برای اطمینان از اثربخشی و ایمنی دارو دارد. با این حال حتی در بهترین حالات کنترل مداوم تست‌های انعقادی نیز نمی‌توان از قرار گرفتن همیشگی وارفارین در غلظت درمانی اطمینان داشت. در انواع مطالعات صورت گرفته در دو دهه اخیر، میزان قرارگیری وارفارین در محدوده درمانی در بهترین شرایط حدود 60 تا 70درصد گزارش شده است.

عدم درمان یا درمان ناکافی با داروهای ضدانعقاد تنها محدود به بیماری فیبریلاسیون دهلیزی نیست. بسیاری از بیماران مبتلا به ترومبوز وریدهای عمقی نیز پس از دریافت مدتی درمان ضدانعقادی و به دلیل محدودیت‌های درمان استاندارد، مصرف دارو را با نظر پزشک یا به طور خودسرانه قطع می‌کنند و با بازگشت ترومبوز ورید عمقی یا وقوع آمبولی ریوی بار بیشتری را به سیستم بهداشتی و درمانی تحمیل خواهند کرد.

دریافت پروفیلاکسی با داروهای ضدانعقاد نیز از قاعده عدم درمان کافی مستثنی نیست. بسیاری از افراد در معرض خطر ترومبوامبولی یا از خطرات احتمالی این واقعه ناتوان کننده آگاه نیستند یا در صورت آگاهی و دریافت پروفیلاکسی آن را به میزان کافی و در مدت زمان مناسب دریافت نمی‌کنند.

نسل جدید داروهای ضدانعقاد خوراکی که با مهار مستقیم فاکتورهای انعقادی پایداری بالاتری دارند و در نتیجه نیازی به پایش مداوم تست‌های انعقادی و نگرانی همیشگی از قرارگیری در محدوده درمانی ندارند، در همین چند سال محدود ورود به بازار دارویی دنیا نقش پررنگی در پیشگیری و درمان مشکلات و خطراتی پیدا کرده‌اند که پیش از این درمان کافی و مناسب دریافت نمی‌کردند. ریواروکسابان (زالربان) از این داروهای خوراکی نسل جدید است که با دستور مصرفی ساده به صورت روزانه کار را برای تجویز داروی ضدانعقاد توسط پزشک و مصرف آن توسط بیمار تا حد زیادی ساده کرده است.

با معرفی این نسل از داروها در دنیا تعداد زیادی از بیمارانی که پیش از این درمان نمی‌شدند اکنون درمان و پیشگیری کافی و مناسب را در مقوله ضدانعقاد دریافت می‌کنند و ریسک خطراتی همچون سکته مغزی و ترومبوزهای ورید عمقی و آمبولی ریوی تا حد قابل توجهی در جوامع پیشرفته کاهش داشته است.